ՀԱՅՈՑ ԲԱՆԱՀՅՈւՍՈւԹՅՈւՆ
Բանահյուսությունն անփոխարինելի տեղ ունի դպրոցական ուսուցման համակարգում: Բանահյուսական նյութերը` հեքիաթներ, առասպելներ, առակներ, դյուցազներգություն, ժողովրդական խաղիկներ, հայրեններ,հանելուկներ, առած-ասացվածքներ, ցրված են գրեթե բոլոր դասարանների դպրոցական դասագրքերում: Դրանց մեջ արտացոլված են տվյալ ժողովրդի ազգային բնաբուխ յուրահատկությունները: Սովորողները միշտ էլ սիրով են կարդում այդ նյութերը: Ճիշտ կլինի, որպեսզի գրականություն և գրականության պատմություն անցնելուց առաջ, այսինքն 7-րդ դասարանից առաջ, դպրոցներում ուսուցանվի բանահյուսությունը որպես առանձին առարկա: Այս դեպքում բանահյուսական նյութերը կհավաքվեն առանձին դասագրքի մեջ, կհամակարգվեն և կներկայացվեն ըստ պատշաճի: Ազգային բանահյուսական նյութերին զուգահեռ կարելի է ներկայացնել նմուշներ նաև հին աշխարհի այլ ժողովուրդների բանավոր ստեղծագուծություններից: Վստահորեն կարելի է ասել, որ այդ դասգիրքը սիրով կընդունվի դպրոցում, մեծապես կնպաստի սովորողների մտավոր զարգացմանը և կնախապատրաստի անցումը գրականությանը: Ուսպլանով ավագ դպրոցում երաշխավոված է շաբաթական մեկ ժամ հատկացնել «Հայ ժողովրդական բանահյուսություն» առարկային: Դավիթ Գասպարյանի, Թամարա Թովմասյանի և Նարիա Տողանյանի ջանքերով կազմվել է առարկայի ծրագիր (նաև՝ թեմատիկ պլանավորում), որի հիման վրա էլ կազմվել է «Հայոց բանահյուսություն» ուսումնական ձեռնարկը 10 կամ 11-րդ դասարանների համար: Այն երաշխավորված է ՀՀ Կրթության և գիտության նախարարության կողմից: